Bariloche, Calfate en el Chalten

5 en 6 december

We blijven maar 1 nacht in Esquel en vertrekken de volgende dag al weer vroeg naar Bariloche aan de voet van het Andesgebergte. De reis er naar toe is minder lang dan de vorige dag. Het landschap verandert steeds meer in bergachtig gebied en we zien de eerste besneeuwde bergtoppen opdoemen. Omdat het nog maar het begin van de zomer is, staan de velden en bermen vol met bloemen, vooral heel veel gele brem, wat schilderachtig afsteekt tegen de bergen, de blauwe lucht en de witte wolken. Er zij ook grote hoeveelheden paarse lupines te zien. We blijven maar foto's maken. We stoppen een aantal keren onderweg om een aantal Nationale Parken te bezoeken. We krijgen van een plaatselijke gids een prachtige rondleiding door Los Alarces, genoemd naar de Patagonische cipres waarvan er vele soorten in het park te zien zijn. Het park ligt aan het meer en de rivier, de Alarces, die gevoed worden met water wat van de gletsjer afkomt. We zien spectaculaire rapids.

Dan komen we in Nationaal Park Nahuel Huapi, waar Bariloche ligt. Het is een merengebied aan de voet van de Patagonische Andes en je waant je in Zwitserland. Bariloche is behoorlijk toeristisch, en het hele centrum is vol met souvenir winkeltjes inclusief St. Bernhardshonden en restaurantjes. Toch is het niet storend. Het is geen massatoerisme en naast de buitenlanders zijn er ook veel Argentijnen. Het  grote seizoen begint pas later, in de kerstvakantie als de Argentijnen zelf grote vakantie hebben en de scholen 2 maanden dicht gaan.  De omgeving is prachtig. Ik maak een mooie wandeling met een reisgenoot door een deel van het park, met verborgen kleine meren en prachtige uitzichtpunten. Bariloche ligt direct aan het meer met op de achtergrond oprijzende bergen. Mijn kamer heeft direct uitzicht op het meer en de bergen en de zonsopkomst en ondergang is weer spectaculair. 

De volgende dag, 7 december vliegen we van Bariloche naar El Calafate. Dat wordt onze uitvalbasis voor bijna een week van excursies in de Patagonische Andes voordat we naar Ushaia, aan het einde van de wereld, vliegen. El Calafate is een groot dorp met alleen laagbouw en wegen waarvan de meeste uit zand en grind bestaan. Meestal zijn in dit deel van Patagonie alleen de hoofdstraten en doorgaande wegen geasfalteerd. Met een aantal groepsleden leden maken we met een excursie door een deel van het nationaal park wat niet toegankelijk is voor publiek. De flora en fauna en het landschap zijn buitenaards. Het is gortdroge pampa met een snjjdende wind en toch groeien en bloeien er overal bijzondere planten en bloemen, allemaal in miniatuur versie, anders kunnen ze niet overleven in dit onherbergzame klimaat. Dit is een zeer ruig deel van Patagonie en wordt ook wel de Patagonische woestijn genoemd. 

8 december.

We rijden met de bus in ongeveer 3,5 uur via Lago Viedma naar el Chalten, waar zich het hoge Andes gebergte begint en waar de grote gletsjers zich bevinden. Het park heet dan ookLos Glaciares. Voor we het dorpje binnenrijden hebben we al een eerste uitzicht op de Viedma gletsjer en het Fitzroy massief!. Om het feestje helemaal compleet te maken zien we ook 5 condors overvliegen!!!. Helaas zitten we in een rijdende bus en lukt het niet om ze te fotograferen. We hebben de hele middag voor ons en besluiten om een klein groepje een wandeling naar het Fitzroy massief te maken. Het is een wandeling van 10 kilometer, waarvan er ongeveer 4-kilometer geklommen moet worden. In dit seizoen is er hier altijd veel wind, vaak windkracht 8 of meer en bij bepaalde onbeschutte stukken, kunnen we ons bijna niet staande houden en moeten we laag bij de grond blijven. Sommige stukken gaan door het bos met veel lage cipressen die met de wind mee groeien. We hebben heel veel geluk met het uitzichtpunt bij het Fitzroy massief, de bewolking neemt toe en een half uur later zijn de granietachtige toppen in de wolken gehuld. Ik heb nu al zoveel foto's van Fitz genomen dat jk er wel een apart fotoboek van kan maken. Wat de omgeving hier zo spectaculair maakt, is de afwisseling tussen en het samengaan van de imposante Andes bergen met sneeuw en grillige vormen, en de ruige Patagonische steppe en Patagonische bergen, waar kleuren als bruinrood, alle schakeringen groen en grijs overheersen. Ik heb nog nooit zulke tegenstellingen gezien die zo complementair zijn. Waanzinnig!

10 december

We gaan naar de Viedmageltsjer! We hebben tot nu toe heel veel geluk gehad met het weer, maar vandaag is het wat minder. Het waait erg hard en er is veel bewolking. Er vallen een paar druppels regen. De eerste deze reis. We hopen dat de excursie niet afgelast wordt vanwege het weer. We varen met een klein bootje over Lago Viedma naar de gletsjers. Het meer wordt gevoed door de gletsjer en heeft een melkachtige kleur door het sediment wat door de gletsjer wordt meegevoerd. We moeten vanaf de boot een sprongetje maken om van de boot op de rotsen te kunnen stappen. Er is geen aanlegsteiger. Gelukkig meren we aan in een baai waar de wind minder sterk is, zodat niemand in het ijzige water terecht komt. We maken een wandeling over de rotsen naar de gletsjer toe. We hebben een goede gids die veel weet te vertellen over de geologie van de rotsen en de gletsjer. De rotsen waar we op klauteren zijn gevormd in de periode dat de gletsjer hier nog liep en er een ijskap van 10 kilometer was. Door het gewicht van het ijs zijn alle steenlagen samengedrukt wat de vele kleuren en de gelaagdheid verklaard. Het is alsof je in een maanlandschap loopt. We dalen helemaal af tot aan de voet van de baai waar de gletsjer in uitkomt. Er drijven ijssculpturen en ijsschotsen aan onze voeten van afgebroken ijs. De muur van ijs is indrukwekkend. Intense blauwe kleuren van ijs dat zo samengedrukt is dat het geen zonlicht meer reflecteert. We staan in een snoeiharde wind en regen te genieten van het schouwspel. De Viedma gletsjer is de afgelopen 20 jaar, 20 kilometer geslonken, waarvan 10 kilometer in de afgelopen 2 jaar. Dat komt niet door opwarming van de aarde, maar door de geologie van het landschap. De gletsjer is 1000 vierkante kilometers groot en heeft dezelfde oorsprong als de Perito Moreno en de Upsala gletsjer. Deze 2 gletsjers zijn al 20 jaar stabiel. De bodem van de baai waar de Viedma in uitkomt is aan het verzakken. In plaats dat de bodem van de baai een opwaartse curve maakt, zoals eerder wel het geval was, maakt de bodem nu een neerwaartse curve, zodat de gletsjer afbreekt aan de voorkant. Een gletsjer heeft een opwaartse curve nodig om contact met het vasteland aan de zijkanten te kunnen houden en de opwaartse curve om te kunnen groeien. We nemen met moeite afscheid van de gletsjer en klimmen over de rotsen, met de wind nu in de rug, terug naar de boot.

Vandaag 10 december, hebben we nog een hele dag in el Chalten voor onszelf. Het is schitterend weer, zonovergoten en het wordt 23 graden. Ik ga nog een mooie wandeltocht maken voor we om 17.00 vanmiddag weer de bus in moeten.